Francesco Nuti (17 maj 1955 – 12 qershor 2023)
Aktor, regjisor dhe skenarist italian.
Nuti lindi në Firence më 17 maj 1955, djali i Renzo Nutit, një berber me origjinë nga Mugello, dhe Anna Giglio, një kalabreze me origjinë nga Crotone.. Vitet e para të jetës i kaloi në kryeqytetin toskan dhe më pas u transferua, për shkak të punës së të atit, në Narnali, një pjesë e Pratos. Në vitin 1974 u diplomua në Institutin “Tullio Buzzi” në Prato. Hapat e parë në botën e artit – edhe pse amator – i hodhi kur ishte ende student, duke vënë në skenë monologje të ndryshme të shkruara me dorën e tij dhe duke vazhduar me një farë zelli edhe pasi u punësua si punëtor në një kompani tekstile në Prato. .
Në fund të viteve shtatëdhjetë, ai u bë anëtar i treshes së kabaresë “Giancattivi” – një grup tashmë i përbërë nga Alessandro Benvenuti dhe Athina Cenci. Në ato vite, “Giancattivi” mori pjesë në transmetime shumë të suksesshme, si radioja “Black Out” dhe “Non stop” TV. Treshja, e drejtuar nga vetë Benvenuti, bëri debutimin e saj në film më 1981, me filmin “Donald Duck’s West”, i cili ripropozon një pjesë të repertorit historik të grupit.
Në vitin 1982, ai u largua nga treshja, e cila tre vjet më vonë u shpërbë përfundimisht dhe filloi një karrierë filmike “solo”, duke marrë pjesë, si skenarist dhe aktor kryesor, në disa filma të drejtuar nga Maurizio Ponzi: “Madonna, che silenzio c`e` stasera (1982 ), “Io, Chiara e lo scuro” (1983) dhe “Io sono felice” (1983), të cilat i japin atij njëfarë famë, veçanërisht roli i Francesco Piccioli, i pranishëm në të dytin nga tre filmat, me të cilin ai fiton David di Donatello dhe shiritin e argjendtë për aktorin më të mirë kryesor.
Karriera e Francesco Nuti u zhvendos edhe pas kamerës duke bere debutimin e tij regjisorial me filmin “Casablanca, Casablanca” (1985), vazhdimi ideal i “Io, Chiara e lo Scuro”, falë të cilit fitoi çmimin për regjisorin më të mirë të ri në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në San. Sebastián dhe i dyti Cmimin e David di Donatello për aktorin më të mirë. Midis gjysmës së dytë të viteve 1980 dhe fillimit të viteve 1990, ai realizoi filma të tjerë shumë të suksesshëm: “Tutta colpa del Paradiso” (1985), “Stregati” (1986), “Caruso Pascoski” (nga një babai polak) (1988), “Willy Signori e vengo da lontano” (1989) dhe “Donne con le gone” (1991).
Në të njëjtën periudhë ai iu përkushtua edhe muzikës. Në vitin 1988 ai mori pjesë në Festivalin e Sanremos me këngën “Do të jetë për ty”, e cila më vonë u regjistrua edhe nga Mina, dhe në duet me Miettën, me këngën “Le të marrim frymë”, kompozuar nga kantautori Biagio Antonacci dhe më pas incizuar në 1992.
Në vitin 1994, pas një produksioni të gjatë dhe të mundimshëm, ai realizoi filmin ambicioz “OcchioPinocchio”, i cili megjithatë nuk u pëlqye nga publiku dhe kritika, duke u dëshmuar të jetë një dështim përvëlues. Prandaj, ai përpoq me pas të rifillojë trendin që dekretoi suksesin e tij të madh, por nuk arrin të përsërisë lavditë e tij. Filmat: “Z. Quindicipalle” (1998), “I love Andrea” (2000) dhe “Caruso, zero in condota” (2001) marrin një vlerësim të vakët në arkë. , jo të krahasueshme me sukseset e viteve të mëparshme.
Në vitet në vijim ai fillon të vuajë nga depresioni, ka probleme serioze me alkoolizmin dhe madje tenton të vetëvritet. Në vitin 2005 ai luajti në filmin “Concorso di guilt”, një film detektiv i drejtuar nga Claudio Fragasso, në të cilin luajti rolin e inspektorit Francesco De Bernardi, i përfshirë në një krim të ndërlikuar të lidhur me rastin Moro. Është filmi i tij i fundit. Më 12 maj 2006 ai ishte protagonist i një interviste në Radio 24 nga Giuseppe Cruciani, e cila u ndërpre herët për shkak të gjendjes së tij të rëndë.
Në prag të kthimit në set, më 3 shtator 2006, ai kaloi në koma për shkak të një hematome kraniale nga një aksident në familje (rënie nga shkallët), duke u shtruar në spital dhe duke iu nënshtruar një operacioni urgjent në kokë në Umberto I. Poliklinika në Romë. Duket se ai kishte rënë me dhunë nga shkallët e shtëpisë së tij.
Më 24 nëntor te po atij viti ai doli nga koma dhe u transferua në spitalin “Versilia” në “Lido di Camaiore”, një qendër e specializuar në rehabilitimin neuromotor. Në maj 2007, disa raporte të shtypit pohuan një përmirësim dhe mundësinë që ai të mund të ecte përsëri. Në fillim të qershorit 2008, ish-partnerja e tij Annamaria Malipiero, me të cilën kishte pasur vajzën e tij Ginevra në 1999, njoftoi se aktori ishte larguar nga spitali dhe po vazhdonte rehabilitimin e tij. Në shkurt 2009, vëllai i tij Giovanni dha një intervistë për gazetën fiorentine “La Nazione”, duke njoftuar kthimin e tij në shtëpi.
Në maj 2009, gjatë prezantimit të esesë së Matteo Norcinit, “Francesco Nuti, Historia e vërtetë e një talenti të madh”, vëllai i tij Xhovani deklaron se Francesko filloi të shkruante një përmbledhje vargjesh, të titulluar “Poezi të mbledhura”.Në qershor 2009, “Cineteca Nazionale” i kushtoi atij një retrospektivë në “Sala Trevi” në Romë një dokumentar i titulluar “Francesco Nuti… dhe unë vij nga larg” prezantuar në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Romë ne v. 2010. Deklarata për shtyp që njofton dokumentarin përmbante gjithashtu përditësime për gjendjen e tij shëndetësore: i kufizuar në një karrocë me rrota dhe memec që nga viti dita e aksidentit.
Ne vitet ne vazhdim artisti italian do te shfaqet ne disa evente te filmave dhe transmisione te ndryshme televizive.
Më 5 gusht 2014 u vu në skenë shfaqja teatrale/muzikore “Francesco Nuti – Andata, caduta e ritorno”, me regji nga Roman Valerio Groppa. Shfaqja, bazuar në biografinë e tij, interpretohet nga aktori dhe kantautori nga Prato Nicola Pecci, i shoqëruar nga një grup prej pesë vetash, të drejtuar nga kitaristi nga Livorno Marco Baracchino.
Më 21 shtator 2016 shtrohet në spital në kushte shumë të rënda në CTO të Firences pas një rënieje tjetër. Pas aksidentit, ai u strehua në një klinikë të specializuar romane. Në korrik 2017, vajza e tij Ginevra Nuti u ofrua të vepronte si kujdestarja e tij ligjore, duke deklaruar në një intervistë për Corriere della Sera: «Françesko është dhe do të jetë gjithmonë babai im edhe nëse nuk mund të flasë më, të lëvizë duart, ece dhe është e drejtë që unë të kujdesem për të”.
Më 7 dhjetor 2019 ai mori çmimin ndërkombëtar “Vincenzo Crocitti” 2019 “Alla Career”, qe iu dha vajzes se tij Ginevra me rastin e eventit të mbrëmjes, që rezulton të jetë mirënjohja e parë e karrierës që i jepet në historinë e tij kinematografike dhe artistike.
Francesco Nuti nderroi jete në Romë, në klinikën “Villa Verde”, më 12 qershor 2023 në moshën 68-vjeçare.
Perktheu nga italiashtja per “Kinematografia Shqiptare” : P. Bj
Ekskluziviteti ne kete faqe mban daten 12 qershor 2023
_________________
Kinematografia Shqiptare ne aktivitet qe ne vitin 2013
Fotot jane marre nga Google.
